1,5 YAŞ İSYANLARI

Bağırmalar, ağlamalar, inatlaşmalar başlayana kadar daha zamanımız var sanıyordum. Bu kafa tutmalar 2 yaşında başlamıyor muydu? Günlerimiz çok sakin geçmiyordu tabii ki ama bu günlerde bir isyan başladı sanki.

Bir giyinmeyi reddetme huyumuz var mesela uzun süredir. 20 ay civarında çıplak kalmayı severler diye okumuştum bizim kız 1 yaşından beri böyle. Çıplak gezmeyi, kaçmayı, yakalanmayı çok eğlenceli buluyor. Yaz günlerinde güzeldi giyinme maceralarımız, eğleniyorduk. Ama bu geçiş havalarında, evde henüz petekler yanmıyorken, giyinsin istiyorum artık.

Geçen hafta sonu dışarı çıkmadan önce hazırlanıyoruz, üstünü çıkarırken sorun yok, sıra giyinmeye gelince yok, hemen başlıyor kafa sallamalar, itirazlar, ı ıhhlar. Tamam dedim giyinme, sardım battaniyeye, yatırdım minderlerin üstüne, yat sen burada sıcacık dedim, normalde durmaz da, kovalamaca oynamadım diye şaşırdı bir an, sarmalanmış halde yattı kikirdeyerek. Ben hazırlanıncaya kadar bekle sonra seni giydiricem dedim. İki dk. sonra başladı annee annee demeye, kalktı ayağa, kucağıma alıp halının üstüne bıraktım, yere basma dedim, bu arada tutuyorum diye bana kızdı. Halının üstünde gözümün içine baka baka ımmh! diye sinirli bir ses çıkarıp çıplak ayaklarıyla bastı yere. Gözünü de benden ayırmıyor nasıl dikkatle bakıyor bıcır bıcır, tam bir minik cadı. Çok gülesim geldi, tuttum kendimi, gülmedim, inatlaşmadım, sonunda keyfi geldi giyindi hanımefendi.

Oto koltuğu ve mama sandalyesiyle de aramız pek iyi değil. Bir ara oturmaya itirazı vardı şimdi o geçti ama emniyet kemerini kendisi takmak istiyor. İzin vermesen kızıyor, versen onun takabileceği gibi bir mekanizma değil. En sonunda bunu anneler takar diye koydum kuralımı, bu sefer babası oturtunca olmadı, anneler takar dedim ya beni çağırıyor, değiştirdim kuralımı bu kemeri anneler, babalar takar diye. Kabul edildi, rahatladık, şimdilik.

Bir sorunumuz daha var. İstediği olmadığı zaman kendine zarar verme. Başını bir yere vuruyor ya da elini ısırıyor. Böyle yaptı diye asla dediğini yapmıyorum, zaten yapamayacağım için baştan hayır demişimdir, sonra fikir değiştirmiyorum. Bu konuyla ilgili okuduğum yazılarda, kendine zarar verme tehdittir, görmezden gelin, en büyük ceza ilgiden mahrum bırakmadır, şeklinde tavsiyeler var. Bazen istediği olmadığında ya da hayır dediğimde ağlıyor bunu görmezden geliyorum gerçekten işe yarıyor, hem ağlayıp biraz rahatlıyor hem de benden tepki görmeyince kısa kesiyor. Ama kendine zarar verdiğinde görmezden gelmiyorum. Bu hareketi dediğimi yapmazsan ben de kendime zarar veririm şeklinde bir tehdit olarak görmüyorum. Bence o sırada sinirini, stresini nasıl atacağını bilemiyor. Bir de sadece tehdit etme değil, eyleme geçiyor, elini ısırıyor, şimdi ben nasıl görmezden geleyim bunu. Sonra bir de canı yandığı için ağlayacak. O yüzden kendine zarar vermesini durdurup, hayır ısırmak yok diye uyarıp hemen kucağıma alıyorum, sarılıyorum, sakin ol Deniz' cim diyorum. Artık bu hareketler azaldı. Ama geçen gün yine tam olay anında yakaladım. Baktım el ağıza doğru sinirli bir şekilde gidiyor hayır dedim ısırmak yok çektim elini, bu sefer çömeldi kafasını yere vuracak, hemen aldım kucağıma, sarıldım sakince konuştum, kızım da sakinleşti. Okuduğum her şeyi uygulayamıyorum, bazen bize uygun gelmiyor, bazen de uzman görüşleri birbirinden farklı olabiliyor. Ben bu konuda  görmezden gelme yerine, kendine zarar vermesini önlemeyi ve kucağımda sakinleştirmeyi kızım için daha uygun buluyorum. 

Belki her şeyi anlamasına rağmen henüz tam konuşamadığı için bu kadar sinirleniyor olabilir. Konuşmaya başladığında kendini, derdini, kızgınlığını daha rahat anlatabilir diye düşünüyorum.

Bu arada yoluna giren bir konumuz var. Alt değiştirmeye direnme artık bitti. Özellikle hareketlenmesi arttıktan sonra bezini değiştimemi istemiyordu, hareketsiz kalmak hoşuna gitmiyordu sanırım. Bulduğum çözüm şarkı söylemek ve eline bez vermekti. Şimdi bezi kirlendiğinde rahatsız oluyor. Hemen anne çiş diye ya banyoya oturağının başına gidiyor ya da alt açma sepetimizi alıp bana bezini gösteriyor. Artık tuvalet eğitimine hazır gibiyiz sanki. En azından bez değiştirmek sorun olmaktan çıktı.

Sizin evde durumlar nasıl, isyanlar var mı ya da nasıl atlatıyorsunuz?